New Plymouth

Een regenachtige dag in Franz Josef en een mooi moment om het blog eens bij te werken... te beginnen met New Plymouth, waar we van woensdag 21 december tot dinsdag de 27e verbleven.

Wegens gebrek aan vervoer richting Wellington 2 dagen langer dan gepland.

Op woensdag 21 december zijn we dan aangekomen in New Plymouth. Nadat Frankie zijn laatste frieten voor het naastgelegen restaurant had opgegeten hebben we ons gemeld en kwamen we op een kamer van 4 te liggen.
Op de kamer kennis gemaakt met Bo/Beau, een Nederlandse jongen die een dag later alweer vertrok richting Taupo om daar te gaan werken, centjes verdienen om vervolgens verder te reizen. Er lag ook een Deen op de kamer, maar dat was unne stille... in de keuken hebben we nog kennisgemaakt met de 26-jarige Célina uit Frankrijk.

Ze vertelde dat ze eerder in Nieuw-Zeeland gedurende een jaar bij 'gastouders' had verbleven en nu weer hier rondtrok, aan hardlopen had gedaan en als ze ermee door was gegaan op de Olympische Spelen had kunnen staan, een andere club haar wilde contracteren voor veel geld maar ervoor koos haar oude clubje trouw te blijven (ook al hadden ze het niet breed thuis en was het geld welkom) en haar uiteindelijk droom najaagt: naar Canada gaan en daar cowboy worden.                                           

Donderdag hebben we overdag een rondje door de stad gemaakt, boodschappen gedaan en een wandeling door het Pukekura Park gemaakt, waar gedurende een aantal dagen 's avonds het Festival of Lights plaatsvond.

De donderdagavond naar het Festival of Lights in het park, in de veronderstelling dat er optredens zouden zijn. Omdat we eerst nog gezellig met Célina en een Duitse kamergenoot van wie me de naam is ontschoten zaten te eten op het dakterras, gingen we vrij laat. Rond een uurtje of 10 en de Duitse kamergenoot ging mee.

Op weg naar het park begon het toch te regenen, het leek wel een moesson. Hoe dichter we bij het park kwamen, hoe meer mensen in tegenovergestelde richting we tegenkwamen... het had een waarschuwing kunnen zijn, niet voor ons. In plaats van beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald onze weg vervolgd om zeiknat in een bijna verlaten park aan te komen, waar behalve lichtjes kijken niks te doen was. Geen optredens, niks. Het enige dat veranderde was de neerslag, die alleen maar erger en erger werd.Toch een rondje gemaakt, paar fotootjes genomen, bij een barretje in het park waar al werd opgeruimd gevraagd of er nog optredens kwamen om te horen dat ie de volgende avonden waren, nog even staan schuilen voor de regen om vervolgens toch maar weer terug te gaan richting hostel... doorweekt te arriveren en een lekkage recht boven het hoofdeinde van mijn bed te ontdekken. Eigenaar gewaarschuwd in de hoop dat ie de lekkage zou oplossen en dat deed ie: emmertje met handdoeken erin op de grond. Toen ik 's avonds in bed lag viel af en toe een regendruppel op mijn voorhoofd. Voelde me even als een krijgsgevangene die bij wijze van marteling elke minuut een waterdruppel op het voorhoofd kreeg toegediend om uit waanzin door te slaan. Het bed wat opgeschoven en uiteindelijk in slaap gevallen.

Vrijdag overdag heb ik eens gekeken voor een eigen laptopje, omdat met ie van Frankie bijna niet te werken valt. Een Linux-besturingssysteem en bijna geen opslagruimte. Een zaak binnengelopen waar ze refurbished laptops verkopen en om een lang verhaal kort te maken: ik was dichtbij een deal maar hier zijn ze niet gewend dat iemand de zaak binnenloopt en zegt een bedrag op tafel te willen leggen en that's it. Nou ja, in Nederland gaat dat ook niet realiseer ik me. Dus na veel tijd van de verkoper opgesnoept te hebben zonder laptop de zaak uitgelopen.
De dag verder gebruikt om de oversteek van Wellington naar Picton, accomodatie aldaar en verlenging in New Plymouth zelf te regelen. Een dag langer op de huidige kamer met 4 bedden en van maandag op dinsdag een tweepersoonskamer omdat er verder geen plaats meer was.

Zaterdag de grote dag: Frankie 45 jaartjes oud. En wat wilde Frankie doen? Een hike maken van een kilometerje of 19. Het zogenaamde Pouakaicircuit. Via Mount Taranaki en Puoakai terug. Jezusss... wat een 8 uur durende pokkenwandeling.
Het begon er al mee dat we dachten om half 7 's morgens te worden opgepikt door de shuttlebus en dat half 8 bleek te zijn. De chauffeur vertelde dat dit de eerste keer was dat hij geen vrouw of Duitser in de bus had zitten. Naast ons was er nog een jongeman die voorin zat en een andere route ging lopen, een Israelier en Andrea uit Italy die ook in ons hostel verbleef. Samen met Andrea maakten we de hike.
Het weer was gewoonweg slecht. Het viel weliswaar mee qua regen maar het was bewolkt en mistig waardoor de 'schitterende uitzichten' niet voor ons weggelegd bleken. Vooral de tweede klim was erg stijl, door de mist was de top niet te zien en er leek geen einde aan te komen, intussen tot boven de enkels wegzakkend in water en modder. Wat een pokkeklim. Eindelijk gearriveerd een erg steile afdaling via houten vlonders met afstapjes, waarvan je op den duur de diepte niet meer zag. Was bang dat ik 's avonds alleen nog van houten vlonders zou dromen en schreeuwend wakker te worden. Niet gebeurd trouwens en overleefd.

Om de verjaardag te vieren gingen we 's avonds eens goed eten bij The Good House, naast het hostel. Vooraf heerlijk brood met kruidenboter, Angussteak, flinke pot bier (jug) en dessert. Frankie vindt ons maar brutaal omdat we vragen of we ergens anders mogen zitten, of het raam dicht mag, hoe het brood is gemaakt, of de ingredienten vers zijn...De week eerder had ik het uiteten betaald en nu zou Frankie betalen, met als afspraak dat het verschil zou worden bijgepast door hem dan wel mij. We lieten het ons goed gaan en bestelden waar we zin in hadden, zonder ergens bij stil te staan. Het moment was daar: Frankie ging betalen. Hij liep richting kassa en toen hij de rekening gepresenteerd kreeg begon hij te lachen. De bediende vroeg of alles in orde was waarop Frankie ja zei en daaraan toevoegde niet uit te kunnen leggen waarom hij zo moest lachen, zo begreep ik naderhand want ik zat nog aan tafel en kreeg het niet mee. Zag wel aan zijn gezicht dat er iets was toen hij terugkeerde en warempel... tis ongelooflijk maar waar... zonder ergens op te letten (al was het toetje nét teveel)... hebben we beiden exact hetzelfde bedrag moeten betalen. Geen dollar verschil, geen 50 cent verschil, nog geen 10 cent verschil... het klopte tot op de cent!!! What are the odds?

Ik was moe en vond het verder wel best, maarrr... toch nog even de achtergelegen karaokebar binnengelopen om tot sluiten (12 uur, want eerste kerstdag is bij wet alles gesloten van 12 zaterdagnacht tot 12 zondagnacht) te blijven. Weer tussen alleen maar locals beland. Allemaal jongelui die heerlijk vals aan karaoke deden (het viel pas op als goed werd gezongen), ladderzat waren en zich uitstekend amuseerden.Frankie stond naast een tafeltje waarop gratis water stond.
Op een gegeven moment komt een kerel zijn arm aan het tafellaken afvegen omdat bier op hem geknoeid was en nog even tegen Frankie te zeggen: they spilled beer on me! Tja..Toen het tijd werd om te sluiten begon de uitsmijter de aanwezigen naar buiten de drijven en heel merkwaardig: hij keek even naar ons.. en liet ons staan. Waarop we aan de praat kwamen met de eigenaar van de bar, die toevalligerwijs hockeycoach is van het mannenteam Nieuw-Zeeland, daarvoor in Groningen en Assen is geweest en Nicolette weer kent. Erg leuk.

Zondag weinig gedaan, alles was gesloten en bijna geen mens op straat te zien.

Op maandag arriveerden nieuwe mensen in het hostel waaronder de Zweedsen Ulrika en Therese, met wie we leuk gebabbeld hebben.Daarna zijn we naar de Paritutu Rock gelopen vanwaar je uitzicht over de stad met in de verte de bergen, het strand en de zee hebt.Op weg er naartoe kwamen we een hostelgenote tegen die net van de Rock terugkwam en de klim had gemaakt. Ze keek eens naar onze schoenen (geen wandel) en bleef net te lang kijken waardoor ik dacht: oh oh. Ze vertelde dat het eerste deel prima gaat met de trap, en het tweede deel steil omhoog via een ketting is. Hm, niks voor mij... laat staan ook nog omlaag van een steil stuk via kettingvasthouden. Toch gedaan en geen spijt van. Mooi uitzicht en ergens toch weer net iets verder gegaan dan ik normaal zou doen...

Erna terug naar ons hostel, gegeten en een lekkere douche genomen. Laatste nachtje in hostel in een tweepersoonskamer... ook effe lekker. Zeker nadat ik 1 van de eerdere nachten naar bed ging en een vreemd rytmisch piepend geluid hoorde dat van het stapelbed van Frankie leek te komen. Hij ontkent iedere betrokkenheid en de gast boven hem leek te slapen... niettemin blij mijn oordoppen bij me te hebben.

De volgende morgen vroeg met de bus richting Wellington.