Picton

De oversteek met het veer van Wellington naar Picton verliep soepel. Enige jammere was het weer. Slechtste zomer hier in de laatste 15 jaar blijkbaar.

Tijdens de oversteek haalden we nog herinneringen op aan oud op nieuw, inclusief het uitbeelden van "Where is the haammm??", "That guy from work, he is soooo gorgeous" en "Khelukkig Nieuwjaar... tot siensss"... Ik had het niet in de gaten maar Frankie zag dat het niet alleen tot ons eigen genoegen was, ook tot dat van andere passagiers waaronder een kleine meid van een jaartje of 8 die met wijdgesperde ogen en open mond toe zat te kijken zoals alleen kinderen dat kunnen, onze lol zag en moest lachen.

Na aankomst in Picton de bagage van de band halen, waar Frankie nog even een akkefetje met een wachtende jonge vrouw had die van hem verwachtte haar zware koffer te tillen en hem bits toebeet: are you going to help me or just stand there!!?? Wie Frankie kent, weet dat dit niet de manier is om hulp te vragen én krijgen.

Voor de oversteek hadden we het ticket geboekt bij BUSmaatschappij Naked.Bus. Voor de reis vanaf Wellington moesten we ons melden bij de transfer van het veer zelf om rechtstreeks de boot op te stappen (vanuit het hotel met de taxi erheen) en we verwachtten dan ook dat in Picton een bus klaar zou staan. Okay, niet van de Naked.Bus zelf dan waar ook geen bus van te zien was, maar er stond wel de Intercitybus.
Ik me melden bij de chauffeur dat we de bus naar Picton hebben, hij me aankijken en zeggen: you already are in Picton! Ik mocht even wachten tot hij klaar was met het inchecken van de andere passagiers, waarna ik me weer meldde voor de bus naar Picton. Hij keek me aan en zei nogmaals dat dit al Picton was. Op mijn beurt legde ik weer uit dat we tot nu toe alleen een boot hadden gezien maar een busticket hadden geboekt... bij Naked.Bus. Zegt ie dat Naked.Bus failliet is en is overgenomen door Intercity, we in Picton zijn en moeten wandelen en onze money gone is...
Goed, beetje raar om met een busticket per veer over te steken, maar euh... hostel Alicante lag op nog geen 10 minuten loopafstand, zo bleek. Logisch dat de bus daar niet meer stopt.

Ons gemeld bij Glenda, die samen met haar man Bob het hostel runt. We hadden 2 nachtjes geboekt en bij het inchecken was er een probleem: voor de tweede nacht geen plaats voor me. Ze weet het aan problemen met het internet booken. Enfin, zou goedkomen en ik zou echt wel een slaapplek krijgen.

Glenda ging ons inchecken en al wachtende zagen we een man van rond de 60 terugkomen van een dagje uit en Bob vroeg of alles goed met hem is... hij haalde eens de schouders op, zuchtte diep en antwoordde dat alles goed met hem was, net zoals met ieder ander. Toen Bob vervolgens stil bleef straalde het ongemak ervan af en begon hij te vertellen wat hij gedaan had om die stilte te doorbreken.
Little bit odd, maar toen we er iets langer waren begrepen we het schouders ophalen, diepe zuchten en antwoord dat het net als met ieder ander goed was. Bob blijkt elke keer als je hem tegenkomt je naam te noemen en te vragen of alles goed is... ook als het de 5e keer binnen een uur is. Eerst leuk, dan vermoeiend... gevolgd door de fase dat je er de humor van gaat inzien en hem na gaat doen. Tot op de dag van vandaag komt het nog met enige regelmaat voorbij.

Ook nog aan de praat gekomen met een Canadese en het uiteraard over ijshockey gehad. Ze bleek uit hetzelfde dorp als Jonathan Toews van de Blackhawks te komen, aan rugby te doen en o.a. al eens haar kaak te hebben gebroken. Naast nog wat andere kleinigheidjes als verzwikte enkels en botbreuken.

Na het inchecken de kamer op. We lagen allebei op een andere kamer en ik lag de eerste nacht op een kamer van 3. Bij het neerzetten van de backpack maakte ik kennis met Michael uit Duitsland. Leuke gast die 's morgens had gehiked en even op bed ging liggen.            

Erna een klein rondje Picton gemaakt, boodschappen gedaan, wasje gedraaid en in het hostel gehangen.   

Kennisgemaakt met Dirk uit Spakenburg, die het leuk vond steeds weer Fortuna aan te halen omdat ze daar een keer van gewonnen hadden.
Met Jeroen, die intussen gearriveerd was en op m'n kamer bleek te liggen. Een projectontwikkelaar van onze leeftijd, net als ons ervan baalde alles vooruit te moeten plannen omdat het nu zo druk is en ons warm maakte voor internetdaten onder het mom van: waarom niet? Toen hij vertelde dat bijvoorbeeld Tinder en Happn ook hier veel gebruikt worden en een goede manier is om met Nieuw-Zeelandse vrouwen in contact te komen, is Frankie gedurende de volgende 24 uur elk vrij moment bezig geweest zich proberen aan te melden. Allebei gedaan voor de fun. Resultaat tot nu toe: nihil.
 
En met Michael dus, die een designer bij Bugatti blijkt te zijn en verantwoordelijk is voor het ontwerpen van auto's ter waarde van 2 miljoen eurootjes ut stuk. Zijn werk: de auto aanpassen naar de wensen van de klant. Wil de klant bijvoorbeeld de uitlaten helemaal weggewerkt en onzichtbaar hebben, mag hij met de oplossing komen. Wil de klant gouden bumpers, dan krijgt de klant gouden bumpers. Mag hij ervoor zorgen dat die in alle weersomstandigheden goed blijven, ook als pekel op de weg ligt of verzin het maar... moeilijk allemaal, maar zijn baan kent ook niet te versmaden voordeeltjes. Hij mag in prototypes rijden waarvan de ontwikkelingskosten 250 miljoen eurootjes zijn, om te testen of de beoogde topsnelheid van 400 km/u met 1500 pk gehaald wordt. Heeft hiervoor een speciaal rijbewijs moeten halen... Bugatti is overgenomen door Volkswagen en op de vraag of ze winst maken antwoordde hij dat het enige resultaat dat telt is: de auto met de hoogste topsnelheid op de openbare weg maken. Als ze quitte spelen is dat al winst.

We hebben kennisgemaakt met een Nederlandse meid die in de automatisering zit, echt iets voor Frankie. Ze vertelde het bijvoorbeeld leuk te vinden een hele dag te besteden aan de verlichting van de kerstboom en een patroon te programmeren. Weinig mensen begrijpen dat. Ik niet, Frankie weer wel. Haar vriend houdt niet van reizen houdt en dat is voor hun beiden verder okay en... organiseert feesten die zowel illegaal als een tikkeltje vreemd zijn voor de meeste mensen. Zo'n feest is alleen voor intimi die met de bus worden opgehaald, naar een geheime locatie worden gebracht en waar mensen best een pilletje of andere geestverruimende middelen mee mogen nemen, zolang het voor eigen gebruik en is en niet te gek wordt. Bij arriveren hangt er kleding op waar de feestgangers uit mogen kiezen en alles mogelijk is. Dus op dat feest lopen mannen rond die gewoonweg eens willen voelen hoe het is om in een jurk en op hakken te lopen etc. Alles kan en mag.

's Avonds na het koken een speciaalbiertje opengemaakt en toen ik even op de kamer moest zijn lag Michael op bed. Gevraagd of hij zin had een slok mee te drinken, hij was aangenaam verrast leek het en ging op de uitnodiging in. Werd een leuke avond die begon met de gebruikelijke beleefdheden, al snel in flauwekul veranderde waarna hij een lang en intiem verhaal vertelde over zijn ex-vriendin dat diepe indruk maakte.
Het was laat en naar bed. Michael vertrok de volgende dag, moest op tijd uitchecken en wilde eerst nog een hike maken alvorens verder te rijden in zijn huurauto. Misschien zouden wij aansluiten voor de hike.

Dag erna op tijd op omdat ik voor 10 uur de kamer verlaten moest hebben, Michael nog gezien die vroeg of we meegingen maar hij ging voor ons te vroeg én het weer was slecht.
Intussen bleek geen kamer meer vrij voor me en...kreeg ik een tweepersoonskamer helemaal voor mezelf toegewezen in het achtergelegen privégedeelte van Bob en Glenda. Wordt normaal alleen voor logerende familie en vrienden gebruikt, wauw!! Met als enige restrictie de gezamenlijke badkamer en wc van het hostel te gebruiken en de tip de deur dicht te houden, anders heb ik de honden op de kamer zitten. Leuke honden waarvan ene dag 1 al naar me toe kwam en op het gemak bij me kwam zitten (thank you for that Bo!).

's Middags klaarde het op en een wandeling gemaakt richting waterkant met zicht op open water met in de verte de Marlborough Sounds. Tijdje rondgelopen en foto's gemaakt. Er straalde zoveel rust van het water met op de achtergrond de bergen en het geluid van kabbelend water uit... ben er eens bij gaan zitten om de pracht en al het unieke te absorberen en helemaal tot me te laten komen. Voor heel even voelde ik pure rust in élke vezel van mijn lijf en drong het mooie van wat ik zag, rook, hoorde en voelde helemaal tot me door. Frankie liep ergens anders foto's te maken, kwam terug en zag wat de schoonheid en rust met me deden, tot ontroerens toe. Zo kalm en rustgevend had hij me nog nooit eerder gezien.

Even rustig samen gezeten en gekeken, terwijl vlak voor ons op een muurtje aan het strand 2 dames plaatsnamen. We dachten, we moeten een foto van ons 2 hebben met die mooie omgeving op de achtergrond. Eens naar de dames gelopen of 1 van hun een foto kon nemen en dat kon. Daarna aan de praat gekomen en het bleken Olga en Nora uit Chili te zijn, beiden getrouwd met unne Kiwi (per persoon). Vriendinnen van elkaar en vandaag afgesproken bij te praten en een kop koffie te drinen.
Heel leuk gebabbeld over reizen, hun gezin en het mooie aan Nieuw-Zeeland. Olga vertelde bijvoorbeeld dat ze een keer met haar man, die een grondverzetsbedrijf of iets dergelijks heeft, meeging toen hij grond ging halen. De leverancier was er niet, waarna haar man de benodigde grond laadde, een briefje achterliet met hoeveel hij geladen had en later wel zou betalen.
Olga had iets van: "hèèè?? Maar de leverancier is er helemaal niet en je laadt gewoon zonder betalen? Hoe weet die nou hoeveel je geladen hebt?"
Waarop haar man antwoordde: dat staat op het briefje.
Zo simpel is het blijkbaar... mensen vertrouwen elkaar gewoon, gaan uit van eerlijkheid en dat je er geen misbruik van maakt. Raar en triest eigenlijk dat wij ons dat al niet meer kunnen voorstellen soms.

We waren intussen een paar uurtjes verder en terug naar het hostel. Gegeten en erna nog gebabbeld met Jeroen die vertelde die morgen zjn spullen op het bed dat ik had verlaten te hebben gelegd, om later terug te komen en te zien dat de nieuwe backpackster alles eraf had gehaald en terug op zijn oude plek had gelegd. Wat Frankie daar nu van vond? Tja, het is niet de normale manier van doen maar wat moet je ervan vinden. Ach, zei Jeroen, ga wel weer gewoon boven liggen.

Dag later, woensdag 4 januari, heeft Frankie 's morgens nog een tijdje met Jeroen gepraat. Opeens ging het luchtalarm af en Jeroen raakte een beetje in paniek: tsunami?? Frankie bleef kalm omdat hij zag dat werkelijk geen enkele local reageerde en grapte: leuk je gekend te hebben. Waarop Jeroen antwoordde zich dat niet zo prettig bij te voelen. Na zijn telefoon te hebben geraadpleegd was hij gerustgesteld. Geen aardbeving of tsunami... gewoon een oefenalarm.
Zelf tot een uurtje of 10 gepit en rond kwart voor 12 richting de bus naar Nelson!