Wellington

En toen was er Wellington... windy Wellington waar we van 27 december tot 2 januari verbleven. Om niet meer te vergeten. De stad roept een jaren 80 gevoel op qua sfeer en bijvoorbeeld door de skateboarders en nog ouderwetse platenzaken.

Na een rustige busrit kwamen we aan en samen met Andrea Italy die met dezelfde bus van New Plymouth naar Wellington reisde, richting Nomads hostel gelopen. Andrea had een ander hostel vlakbij, we namen afscheid en spraken af nog eens bijeen te komen en iets te gaan drinken. Contactgegevens uitgewisseld en naar het hostel gelopen. Een ware backpackersfabriek van enkele verdiepingen hoog, waar we in een mixed dorm van 10 terechtkwamen. Alle bedden bezet op 2 plekken op de bovenste verdieping van het stapelbed na... klauteren dus.
We dachten in een partyhostel beland te zijn toen we 's middags de kamer opliepen en een paar jonge collegabackpackers half in coma aantroffen, maar het viel reuze mee. Uurtje of 11 ut 's avonds ging het licht uit op de kamer en was het stil.
Toegang tot het hostel en de kamer ging via een pasje. Niet vergeten dus, als je 's nachts even van de kamer afgaat. Anders sta je in je onderbroekje bij de receptie met de vraag hoe je weer op de kamer komt.

Na aankomst de usual stuff. Stad verkennen, boodschappen gedaan en uiteindelijk gaan eten in de naastgelegen en bij het hostel horende bar. Met een voucher van het hostel kon daar gratis gegeten worden. Gratis??? Met name Frankie was daar niet van overtuigd. Toen we ons meldden maakte hij al meteen een verpletterende indruk bij de bardame van dienst met de vraag: and tell me.. what is the catch? Waarop ze hem vol ongeloof aankeek om te stamelen dat er geen catch was. De volgende avonden zou Frankie nog vaker een verpletterende indruk achterlaten door de two-fingers-opmerking te maken (bij het door haar getapte bier) en de vraag of ze al eens in Amsterdam is geweest. Ze keek als een konijn in de koplampen en we kregen daarna al etende mee dat ze van een bardude uitleg kreeg dat Amsterdam een stad in Nederland is.

In het hostel zelf mocht niet gedronken worden en overal was camerabewaking. Toen we op een avond onze special koude koffie wilden nuttigen in de 'huiskamer' keek Frankie eerst eens lekker onopvallend recht een camera in terwijl hij omzichtig inschonk uit een door plastic zakken omhulde fles... de jongedame die naast ons zat keek met belangstelling toe en moest eens lachen. Toen ik haar later sprak bleek ze precies te weten wat zich afspeelde en zei ze dat we net 2 zwervers op een bank in het park leken die uit een bruine zak alcohol nuttigen.
Het is maar goed dat we zo discreet te werk gingen, want een andere backpacker die in full sight een biertje dronk zag zijn flesje in de handen van een hostelmedewerker verdwijnen.

Op de tweede dag liepen we door de stad en staan opeens oog in oog met de Zweedsen Ulrika en Therese. Ze waren net een uur geleden gearriveerd en dan staan ze al oog in oog met ons tweetjes. Afgesproken nog te contacten om eventueel samen oud op nieuw te vieren. Op dat moment nog niet wetende wat ons te wachten stond met oud op nieuw.

Voor de rest weinig gebeurd tot de 30e. Vermeldenswaardig is een droom die ik had: ik was in klein gezelschap aan het vertellen over de skydive, komt opeens Perry binnenlopen en vertelt doodleuk die dag 4 skydives op 4 verschillende plekken te hebben gedaan. WTF dude??
Daarnaast werd ik een moment gegrepen toen het nummer Missing You van Puff Daddy opeens uit de speakers in het hostel klonk en bij het lezen van Toen ik je zag van Isa Hoes... waardoor ik aan pap dacht.

Wellington is een leuke stad met een mooie uitgestrekte baai waar van alles te doen is. Op vrijdag de 30e zijn we daar gaan wandelen en het viel op hoe heerlijk relaxed het aandeed.
Waarom weten we niet, maar al wandelend en genietend van de relaxte sfeer en de heersende rust dachten we beiden tegelijk terug aan de vrouw die een grote rol in ons leven heeft gespeeld en met wie we vakanties hebben gedeeld.
Frankie bedacht hoe Sandra het hier ook schitterend had gevonden en ik dacht terug aan vakanties met Jeanette en Sem, wat voor een gevoel van weemoed zorgde en heel even de stille wens dat... uitgerekend op dat moment komt een lange smalle jongeman met een volle bos blonde krullen langs die zoveel aan Sem deed denken... effe een moeilijk moment met gemengde gevoelens en emoties.

Terug bij het hostel een appje van Andrea Italy of we zin hadden een biertje te drinken. Ach, niet echt maar vooruit: even een biertje doen en op tijd terug... toch?

Met Andrea afgesproken en richting Cubastreet gegaan. Toen we een dag eerder in de bieb waren (gratis internet) vroeg ik een vrouw waar jongens van onze leeftijd het beste op stap kunnen gaan cq nieuwjaar kunnen vieren, zonder tussen 20-jarigen te belanden en Cubastreet (San Franciscobar en Havannabar) was het antwoord.

Eerste halte was de San Franciscobar waar niks te beleven was, behalve dat Andrea Frankievragen te verwerken kreeg zoals de vraag of het hem ook was opgevallen dat de vrouwen hier grote borsten hebben. Andrea keek hem even aan en besloot serieus antwoord te geven op de Frankievragen.
Vanuit de San Franciscobar richting Havannabar.
Grappige enigszins achter de Cubastreet verscholen gelegenheid, bestaande uit twee naast elkaar gelegen houten gebouwtjes die met elkaar verbonden zijn. Een deel was restaurant en het ander een (cocktail)bar. Beste een sjieke bedoening.
Toen als mr. Blue en mr. Orange vergezeld door een Italiaan binnenkwamen en aan de bar plaatsnamen werden we enigszins argwanend bekeken door het personeel. Zeker toen we ook nog eerst eens een rondje gingen maken en opeens in het naastgelegen restaurant stonden. Maar... naarmate de avond vorderde werd duidelijk dat we gewoon een biertje kwamen drinken en ons al pratende vermaakten. Terwijl ik aandachtig om me heen keek hoe de cocktails werden gemaakt kreeg ik wel nog de vraag toegeworpen of alles goed met me was... jawel hoor, just looking around.
Andrea vertelde over zijn reizen, dat hij jurylid in een maffiazaak is geweest en als klap op de vuurpijl: van beroep nucleair ingenieur. Logische vervolgvraag: so you can make atombomb? Hij dacht even na en met een enigszins geamuseerde en tegelijk serieuze blik antwoordde hij: euh... yes! Sinds dat moment veranderde Andrea Italy voor ons in de Atoombommman.
Hij vertelde nog dat hij naar Noord Korea had willen reizen en ervan af had gezien, bang dat ze hem niet meer zouden laten gaan. Nog even gevraagd of hij recent nog in Iran was geweest, hij ontkende.
Andrea ging naar huis en wij zijn tot sluiten gebleven om als laatsten het pand te verlaten, Het in den beginne argwanend personeel zei ons bij vertrek en toen we ze bedankten voor een great night om vooral morgen met oud op nieuw terug te komen, grappig. Het was Frankie opgevallen dat ze met regelmaat stonden mee te luisteren met onze serieuze en tegelijk soms bizarre gesprekken.
Extraatje voor Frankie was een Amerikaanse die er werkte en flinke indruk op hem had gemaakt. Hij had het gevoel een connectie met haar te hebben en ze waren met elkaar aan het sjansen. Aldus Frankie.

Bij het verlaten van de bar zei ik tegen Frankie: we gaan nog mensen tegenkomen onderweg. Terwijl we terugliepen zag ik een poster ophangen van the Pixies! Fotomomentje en as I did, komen naar later bleek Philip en Kay aanlopen die buren van elkaar zijn. Frankie begint te roepen dat ik foto's van the Pixies aan het nemen ben en voor ik het weet komen we aan de praat.
Blijkt Philip weliswaar hier geboren te zijn, maar zoon van Nederlandse ouders. Sprak nog een aardig woordje Nederlands, al vond hij zelf van niet. Gesproken over kaas, dat we aan het backpacken zijn omdat dat het goedkoopst is (typisch Nederlands zei Philip), Philip vertelde voor de regering en Prime Minister te werken, een boot te hebben, Kay bleek haar talen te spreken (Frans, Duits, Russisch en zoals Frankie waanzinnig scherp opmerkte: Engels), Frankie maakte Philip een compliment met zijn gave huid (dat hem even deed fronsen), Philip drinkt graag gin-tonic en martini etc... en na een tijdje praten kwamen we op het vieren van oud op nieuw. Philip zei een party te geven en als we wilden... konden we langskomen. Omdat de laatste 2 nachten geen plek meer was in het hostel hadden we een hotel geboekt dat recht tegenover de straat waar Philip en Kay wonen bleek te liggen, perfect. Philip gaf ons het adres, wij zeiden te komen en namen afscheid.

Wauw, zeiden we tegen elkaar terwijl we onze weg vervolgden. Hoe Philip gekleed was, zijn manier van doen en het werk dat hij doet bracht ons aan het speculeren. Zouden we als backpackers op een party belanden met hoge heren in smoking, dames in gala, alleen champagne en wijn? Ik zei nog: zul je zien dat er alleen homo's zijn waarop Frankie zei dat we dan snel onze biezen zouden pakken. Nee Frankie, want dat vergroot onze kansen dude!
Goh... wat kunnen dronkenmanswoorden toch een hoog profetisch gehalte hebben.

Na 100 meter lopen springt opeens vlak voor ons een jongen uit de auto met een flesje cola bourbon, geeft ie aan me, zegt "beware of the coppers" en vraagt of we het naar onze zin hebben in Nieuw-Zeeland. Hij pakte nog een tweede flesje voor Frankie toen ik zei dat we met ons tweetjes zijn en een blik in de auto leerde dat ie vol lag met flesjes. Hij was dronken en tegelijk geïnteresseerd in hoe het ons beviel, vertelde waar we heen moeten etc. Na een high 5 en de bekende 'boks' gaat hij achter de auto staan, de rug naar ons toe en gezicht richting straat... maakt zijn broek open en gaat in full sight voor de mensen aan de overkant van de straat plassen. Frankie attendeert hem op de mensen aan de overkant waarop hij rustig verder gaat en roept: this is the Kiwiway! Om erna in te stappen en weg te rijden, ons met 2 flesjes cola bourbon achterlatend. Frankie en ik keken elkaar even aan van: is dit echt gebeurd? Ja... echt gebeurd.
Onze weg naar het hostel vervolgd onder het genot van cola bourbon en in de gaten houdende niet door de coppers gespot te worden.

Dag later, 31 december, uitchecken en richting hotel voor de volgende 2 nachten, alvorens de oversteek naar Picton te maken. Heeeerlijk... een goed bed, eigen badkamer en toilet. Na twee keer tussen hostel en hotel gependeld en de spullen gebracht te hebben, gekeken waar Philip woont, even de stad ingelopen en een flesje London Dry Gin op de kop getikt voor Philip. Erna terug naar het hotel en eens lekker geschoren en gedoucht.
We waren er klaar voor... eerst even naar Philip en erna nog richting Cubastreet om nieuwjaar te vieren en misschien nog contacten te leggen.
Onze Reservoir Dogs dresscode for the night: mr. Yellow (turned out in mr. Orange) and mr. Green.

Gewassen, geschoren, dressed to impress en vol zelfvertrouwen richting Philip. Philip keek een split second met grote ogen van verbazing as we entered the building, om ons erna van harte welkom te heten. Mooie woning die rust uitademt, met stijl ingericht, kleine tuin met jacuzzi (waar ze al eens met z'n allen naakt in hadden gezeten) etc. Very cosy.
Het was niet druk omdat hier zomervakantie is en veel van Philips' vrienden weg zijn. Op de vraag wat we wilden drinken antwoordden we "bier" en daar bleek hij maar 1 flesje van te hebben, dat we meteen uitdronken.
Op nog een flesje rode wijn na die ik maar uitdronk omdat de rest alleen witte wijn en champagne nuttigde, bleek het vrouwengehalte laag en bovendien wat te oud voor ons op Lisa na en... alle mannen op 1 twijfelgevalletje na, homo! Die ons bij binnenkomst aankeken alsof Philip vers vlees had geregeld. Waar waren we beland?

In de tuin kennisgemaakt met een dame die even later binnen opeens zo moest lachen dat de champagne uit het glas op de vloerbedekking slingerde. Oei... gelukkig lagen er witte servetten waarmee ze onmiddellijk begon te deppen, alsof het niet opviel. Philip zag het en zei alleen maar: fucking leave it! Terwijl de servetten onder haar voet kleefden.
Ze vroeg of we het huis al hadden gezien. Nou nee, waarna we een rondleiding kregen door haar en Philip. Na de rondleiding verder met 'socializen' en de tuin ingelopen, waar volop over drugs werd gesproken. Eenieder vertelde wat al eens gebruikt te hebben en hoe dat ervaren te hebben.

We weten niet de namen van alle gasten maar stuk voor stuk lieten ze een onvergetelijke indruk achter. Voor het gemak en omdat ze hoge functies hebben, hebben we ze bijnamen gegeven.
De Albert Verlinde van het gezelschap had blijkbaar gehoord dat Nederlanders kwamen en zei de hele avond: Khelukkig Nieuwjaar... tot siensss! Richting eind van de avond vertaald dat hij bij binnenkomst zei: happy newyear, goodbye! Bleek hij niet te weten wat hij eigenlijk zei. Later op de avond zei hij tegen Philip terwijl hij naar ons keek: these guys are gorgeous, I wanna grab them! Philip zei: I know, but don't touch em, they are my guests!
Garry Stare die later binnenkwam en ons met een holle lege blik aan één stuk door aan bleef kijken. Wat hij gehad had, geen idee... maar nadat we kennis maakten kwam hij een half uur later terug om opnieuw kennis te maken en dezelfde vragen te stellen! Terwijl ik nog aan het vertellen was draaide hij opeens met zijn lege starende blik een andere kant op liep weg. Apart.
Frankie had later een gesprek met hem. Nou ja... gesprek. Frankie vertelde en toen hij klaar was keek hij Garry aan in de verwachting reactie te krijgen. Garry bleef hem echter gewoon op dezelfde manier aankijken gedurende een seconde of 15 (Frankie dacht intussen: is ie niet goed?) om daarna pas te antwoorden. Very strange.
Frankie raakte ook aan de praat met meneertje Tell & Kiss die bij het nieuwjaar wensen uit alle macht Frankie probeerde te kussen en ook bij mij iets te enthousiast was voor mijn gevoel. Frankie en ik wisten bekwaam weg te duiken. Hij is leidinggevende bij een bank ("I AM the business" zei hij zelf), jongste van 4 zonen, de enige homo in de familie en belast met de zorg voor zijn moeder... die naast hem woont, maar weinig ziet omdat ze 1 keer per week met elkaar bellen. Later op de avond maakte hij zich onsterfelijk door tegen Philip te zeggen: oh Philip, that guy from work... he is sooooo gorgeous! Terwijl hij de armen gekruist had, met de rechterarm een eendensnavel maakt, door beide knietjes ging en één been naar achter wierp. Philip keek eens naar Frankie en zal gedacht hebben: als ze het al niet wisten, dan weten ze het nu. Toen we spraken over onze doelen voor 2017 gaf ik aan meer open te willen zijn en meer van mezelf te laten zien richting familie en vrienden. Hij antwoordde geen moeite te hebben over zichzelf te praten om vervolgens drie kwartier aan één stuk over zichzelf te praten... mijn God!! Later op de avond stond hij achter Frankie en deed een paar keer uit zichzelf en onbedoeld een paar stappen achteruit, ternauwernood overeind blijvend.
Lisa Smoke waarmee in het begin nog een gesprek te voeren was en 2 uur later door de combinatie van drank en wiet niet meer fatsoenlijk uit de ogen kon kijken, bijna omviel en zich aan de deur moest vasthouden om overeind te blijven.
The White Darth Vader die in de tuin een lang gesprek voerde met Frankie die ik semi geïnteresseerd volgde om te ontsnappen aan de rest van het gezelschap dat stond te dansen. Opeens draait ze zich naar mij en vraagt me hoe ik er tegenaan kijk wat Frankie net zei. Euh... heb het niet gevolgd eigenlijk, geen idee waar het over gaat! Leuke vrouw wel, die op het eind van de avond een half uur nodig had om met hulp van Philip een taxi te bellen en niet wist hoe foto's te nemen met het toestel van Frankie. Jeetje, duurde een kwartier en drie keer voordoen om het duidelijk te maken.
Kay, die Frankie net save travels wenste op moment dat Frankie zich in een hapje verslikte. De ironie van het moment zorgde ervoor dat ik dubbel lag terwijl zij geen idee had waar ik het over had, ook niet na uitleg.
Mr. Jazz (het twijfelgeval), die later op de avond binnenkwam en ons enigszins inschattend bekeek om eens een praatje te komen maken. Tja, we waren duidelijk out of place ten opzichte van de rest van het gezelschap. Bleek een interieur designer en investeerder all over the world te zijn met het plan een jazzclub in Wellington te beginnen. Vertelde hoe prachtig zijn werk is en bijna alles via internet kan doen. Maakt het zoveel makkelijker.

Philip was een geweldige gastheer en vroeg ons steeds welke muziek we wilden horen, te beginnen met The Pixies. Hij zette het op en riep dan naar het gezelschap: for the Dutchies!! Naarmate de avond vorderde had hij steeds meer moeite met het intikken van de muziek op de telefoon en eerlijk is eerlijk: we maakten het hem ook niet makkelijk met verzoekjes als bijvoorbeeld Chumbawamba. Op een gegeven moment gaf Philip zijn telefoon gewoon aan Frankie om het te regelen. Later op de avond hebben we ze nog leren 'sjoenkelen' op een nummer dat eigenlijk triest was. De rest van de muziek was Wham, George Michael, Elton John en dat soort muziek.
Hij heeft op de ambassade gewerkt en heeft ons foto's laten zien hoe hij toen nog prins W.A. en prinses Maxima de handen schudt.

Op tafel stonden wat hapjes, waaronder stukken ham. Waar we in Nederland gewend zijn dat een leeg schaaltje wordt bijgevuld, was dat hier anders. Achteraf was het waarschijnlijk 1 stuk per persoon en er waren met ons al 2 meer dan begroot. Maar damn, wat was de ham lekker en wat hadden Frankie en ik honger. Resultaat was dat het schaaltje vrij snel leeg was. Philip komt langs, ziet in het voorbij gaan het lege schaaltje, slaat de armen omhoog en roept: where is the haaammm?? Moeilijk te beschrijven maar het was zo hilarisch dat we er nog dagen om gelachen hebben.
Op een gegeven moment stond ik met Philip te praten en nu zag ik vanuit mijn ooghoeken Frankie quasi aan het gesprek deelnemen, terwijl zijn hand om de 10 seconden in een uit de keuken gegriste kom chips verdween en hij gewoon stevig aan het kanen was.

In the end waren alleen Frankie en ik nog over. We aten broodjes met 2 stuks tegelijk, Frankie nog de nootjes die op tafel stonden, ik maakte de fles wijn leeg, Frankie viel bijna in slaap in de stoel en toen zijn we maar eens gegaan... al wilde Philip nog steeds champagne bijschenken. Maar het was goed geweest. Was inmiddels 4 uur geweest, de vogeltjes begonnen te fluiten en de dageraad brak aan.

Kortom, onvergetelijke avond met een hoop bizarre gesprekken en gebeurtenissen... waar ik een paar keer harder heb moeten lachen dan Frankie ooit eerder gezien heeft. En dan ben ik vast nog een en ander vergeten...

Terug in het hotel me nog eens bijeengeraapt om mam te bellen en een app te sturen... en erna te crashen.

Nieuwjaarsdag rustig aan gedaan, zowel 's middags als 's avonds in een gezellig tentje vlakbij gaan eten, waar een serveerster werkte uit... Brunssum! Ze werkt en reist rond om ervaring in de horeca op te doen om na terugkomst een eigen (koffie)zaak te beginnen.
Lekker gegeten met 1 misverstandje: toen we allebei hetzelfde gerecht bestelden met een stuk vlees van 400 gram, werd er 1 stuk op tafel gezet. Euh... we bedoelden het per persoon. Werd gelukkig snel hersteld. Al zijn we maar 2 keer het hotel uitgekomen om te eten en terug te gaan en nog even hebben gekeken of de Havannabar open was, zijn we Kay 2 keer tegengekomen. Het was zo leuk te zien hoe leuk zij het weer vond ons te zien, leek enthousiaster dan de avond ervoor zelfs.

Zoals gezegd rustig aan gedaan en een dag later op tijd met het veer naar Picton, Zuidereiland.