Van Waitomo naar New Plymouth

De Henktheorie lijkt op te gaan. In Waitomo aangekomen in het rustig en idyllisch gelegen hostel YHA Waitomo Juno Hall.
Bij binnenkomst melden we ons bij hostelmanager Dave en in mijn beste Engels zeg ik: we booked reservations... waarop Dave vraagt of er indianen in de buurt zijn.

Ingecheckt in een kamer in een gedeelde kamer met een jongeman en 2 meiden. Okay, de matrasjes stellen niet veel voor, maar het ligt op de houten onderbodem vele malen beter dan where we came from. Raam op de kamer was dicht en mag van mij best op kiepen staan. Het meurt na een avondje met vijven op 1 kamer en als in het stapelbed m'n bovengelegen kamergenoot flatuleert terwijl ik me net onder hem opricht, is het tijd snel de kamer te verlaten en buiten in alle rust in een heerlijk zonnetje te gaan zitten.

We waren maandag vroeg op de dag aangekomen en besloten de 'stad' in te lopen om boodschappen en cash te scoren.
Eerst geneusd in het plaatselijke VVV-kantoor, waar Frankie opeens een leuke medewerkster naast zich had staan die vroeg of hij interesse in een zakje Kiwipoep had? Ja, dat was echt de eerste en ook nog serieus bedoelde vraag... Frankie stond met het mondje vol tandjes en, zoals hij zelf zegt, als een koekoek te kijken.

De plaatselijke supermarkt annex eetgelegenheid bestaat uit 1 rekje met waar, om cash te scoren moesten we naar de Curlysbar om de hoek. Alhoewel ze in de supermarkt/eetgelegenheid bier verkochten, konden we alleen een flesje krijgen als we het ter plekke opdronken. Zeggen het liefst uit een flesje met dop erop te drinken deed de medewerkster even twijfelen, maar we werden toch netjes naar Curlysbar verwezen.

De pinautomaat in Curlysbar was out of order. Gelukkig konden we een paar biertjes kopen, met de creditcard betalen en door een hoger bedrag te 'creditcardten' cash scoren. Alvorens de blikjes bier te kopen, mochten we eerst proeven en die paar slokken hakten er wel in. Nadat besloten was welk bier het werd vroeg Frankie of we korting konden krijgen als we maar liefst 4(!) biertjes in één keer afnamen. De gelouterde verkoopster keek ons enigszins glimlachend aan en we wisten genoeg. Rare snuiters, moet ze gedacht hebben...

De boodschappen naar het hostel gebracht. Terwijl ik in de keuken stond voelde ik iets op mijn arm en zag een klein zwart puntje zitten. Zonder nadenken veegde ik het weg en as I did zag ik er een straaltje bloed uit lopen, vormde zich een rode kring, kreeg ik jeuk en onstond een vochtblaasje.
Bij mij ging meteen het tekenalarm af... het zal toch niet? De eigenaresse van het hostel is ook arts maar was al weg.
Dinsdagmorgen gesproken met een in het hostel verblijvend echtpaar uit Christchurch en gerustgesteld. Wondje komt overeen met de beet van een zandvlieg en in Nieuw-Zeeland zijn geen teken. Dave vond het maar amusant dat ik gestoken was door een 'bug' en me daar druk over maakte... hier zijn ze er wel aan gewend en dan raakt een bloody toerist half in paniek.
Heb intussen gemerkt dat ik als een soort McDonalds voor zandvliegen en muggen ben. Dan te bedenken dat we nog naar het Zuidereiland gaan, waar het naar verluidt duizenden keren erger is. Really looking forward too that... not!

Enfin, de boodschappen terug naar het hostel gebracht, laptop gepakt en terug gewandeld naar Curlysbar omdat daar wifi is. Voor de woensdagmorgen een gezamenlijke wandeling door de Glowwormcaves geboekt en het vertrek op woensdag naar New Plymouth (3 uur met de bus) en een hostel geregeld.
Besloten om daar wat langer te blijven dan aanvankelijk de bedoeling was, 4 nachtjes in plaats van 3. Kunnen we zaterdag Frankies verjaardag vieren en zijn we niet aan het reizen.
Van daaruit verder richting zuiden want iedereen die we spreken en zeggen het hier fantastisch en mooi te vinden, reageert dat we nog niks hebben gezien. Het Zuidereiland, daar moeten we zijn!!! Once in New Plymouth kijken we weer verder, besluiten we...

Ik heb geprobeerd video's te uploaden, maar voor een 7-minuten durende video draait de laptop een uurtje of 3 tot 3,5. Onbegonnen werk, helaas... we hebben het geprobeerd en hebben het er maandag zelfs voor over gehad om tijden het wachten een paar biertjes te drinken en ter plekke te eten (ja, we gaan ver ten koste van onszelf)... en opgegeven. Frankie says dat we in Nederland bovenaan staan qua snelheid internet en dat blijkt hier wel. Tisjammermaarnietanders.
Terug gewandeld en in de gezellige, ruime 'huiskamer' gelezen terwijl Frankie een film keek.

Dinsdag heb ik een rustig dagje gehad. Na het opstaan zijn we weer naar 'de stad' gelopen. Op ut gemak gezeten, niks bijzonders. Om 3 uur is Frankie eindelijk gaan doen wat hij op de bucketlist had staan: 100 meter abseilen!! Hij vond het spannend, had dezelfde dag nog spierpijn maar is blijkbaar een talentje, want na de afdaling aan hem de eer om de anderen uit de groep te zekeren voor het verdere vervolg in de grotten: zipplinen. Moet voor zijn groepsleden een fijn gevoel zijn geweest om gezekerd te worden door iemand die dat voor het eerst doet.

Zelf heb ik de tijd gedood met foto's doornemen en opschonen, rondom het hostel lopen en van de omgeving genieten... Zoals Dave zei: mensen proberen teveel te zien en doen in een te korte tijd, het is af en toe goed om een dagje te relaxen. Ik sluit me daarbij aan: er is hier zoveel te doen en zien dat een half jaar nog niet genoeg is, laat staan 6 weken.

Toen Frankie rond half 8 veilig en wel terug in het hostel was, hebben we gegeten en na de afwas kwamen we in de keuken aan de praat met Sandra uit Keulen. Frankie is op een gegeven moment het bedje op gaan zoeken en uiteindelijk hebben Sandra en ik tot 2 uur 's nachts in de keuken staan praten. Erna overal de lichten uitgeknipt want verder was geen mens meer wakker.

Woensdagmorgen om 10 uur de Glowwormcaves. De grot in en om ons heen allemaal groene 'dots' te zien op de wanden. Naar boven kijken was als staren naar een een sterrenhemel van glowing lichtpuntjes. Mooi om te zien, niet op foto vast te leggen. Aansluitend een kop Wanaka-thee gedronken en teruggekeerd naar het hostel. We hadden nog een uurtje of 5 voordat we de bus van 17.15 uur naar New Plymouth hadden.

Vlak voor vertrek meldde zich een nieuwe gaste in het hostel. Mooie meid met roze, blauw haar die langs ons doorliep terwijl we op de veranda zaten te wachten tot vertrek. Terwijl ik binnen bij onze rugzakken een laatste check doe, draai ik me om en precies op dat moment komt zij in bikini binnenlopen. Ik wist even niet wat ik zag of waar te kijken. Frankie zat nog de veranda, zag het gebeuren... en zal de blik op mijn gezicht nooit meer vergeten, zo zegt-ie.

Ondanks gegrap om langer in het hostel te blijven, was het zover om richting ophaalplek van de bus te gaan. Dave vroeg of we een lift nodig hadden, maar nee hoor... toen we bij het hostel arriveerden werden we er tegenover bij de Waitomo Caves afgezet, dus nu was het het eerder opgelopen heuveltje aflopen en hadden we ruim te tijd. Het was 5 voor 5 en moesten er 5 uur zijn. Misschien had ik toch beter naar Dave moeten luisteren toen hij zei dat de bus naar New Plymouth normaal vanuit Waitomo Village vertrekt...
Toen we buiten stonden en ik richting Waitomo Caves liep, zei Frankie dat we volgens hem in Waitomo Village moesten zijn. Vanuit het hostel een kwartiertje lopen en Frankie dacht dat ik daar al rekening mee had gehouden qua vertrektijd. Euh... niet dus. Opeens hadden we bloody haast. Snel naar binnen en gevraagd of Dave ons alsnog een lift wilde geven (ik zag de mannelijke helft van het echtpaar uit Christchurch eens met zijn hoofd schudden en denken: goed bezig jongens) en dat deed Dave. Om ongeveer 17.10 afgezet in de hoop dat we op tijd waren en Dave weigerde een paar dollar als teken van dank aan te nemen.

Ook al stonden we niet om 5 uur klaar, de bus zou toch niet eerder dan 17.15 vertrekken?? Toen werd het 17.30, 17.45, 18.00 uur... hadden we hem toch gemist? Intussen 18.15 uur, we hadden al een uur in de bus moeten zitten maar stonden nog steeds op straat. We zagen al voor ons dat we terug richting hostel moesten en nog een nachtje bijboeken. Om 18.30 uur liep Frankie een ticketoffice binnen om te vragen of ze voor ons wilden bellen of de bus al langs was, en op moment dat de vrouw de hoorn pakte... kwam de bus om de hoek aanrijden. Pfew, het was dan wel een uur en een kwartier wachten, maar we hadden m.
Plaatsgenomen in de bus en eindelijk onderweg... om na een minuut of 20 rijden in Te Kuiti te stoppen voor een pauze van een half uur. Ach ja, we hadden intussen honger gekregen en een plaatselijke Fish and Chips binnengelopen. Beiden een portie besteld en de hint van de verkoopster of we een portie deelden negerende. Om vervolgens buiten te staan met een zware verpakking waarin na openen 3 loeihete stukken vis en een halve kilo friet de man bleek te zitten... met nog een kwartier tijd tot vertrek. Zo snel heb ik zelden gegeten, Frankie bewaarde wat hij over had.

Ingestapt en de weg vervolgd door een prachtig landschap. Volgens mij probeerde de chauffeur tijd goed te maken, want hij nam de bochten met een dusdanige snelheid dat mensen achter in de bus misselijk werden en begonnen te roepen dat hij moest stoppen. Blijkbaar kon hij dat niet op het stuk waar we reden en het werd er niet gezelliger op. Na nog een paar keer in onbedekte termen roepen te stoppen en naar voren te lopen vond hij dan eindelijk een plekje. Mensen kwaad, chauffeur kwaad, samen naar buiten, wij blijven zitten om een hoop geschreeuw, gevloek en getier buiten te horen. Ook maar eens naar buiten gelopen om de benen te strekken. Gelukkig bedaarden geleidelijk aan de gemoederen, waarna we allemaal weer instapten en we uiteindelijk dinsdagavond 22 uur in New Plymouth arriveerden.
We liepen naar het hostel, waar toen we aankwamen Frankie zijn nog bewaarde frieten uit de tas haalde en begon te eten terwijl hij voor het naastgelegen restaurant stond en pontificaal en ongegeneerd door een raam stond te kijken naar mensen die aan het eten waren... en hem moeiteloos ook zagen.
Nadat Frankie was uitgegeten en -gestaard hebben we ons ingecheckt. Hèhè... eindelijk in New Plymouth gearriveerd.

Tot dinsdag zijn we in New Plymouth, dan reizen we door naar Wellington om nieuwjaar te vieren en de oversteek naar het Zuidereiland te maken.

Volgende keer meer over New Plymouth, tot dan.