Lake Taupo en op naar Waitomo

Op de eerste plaats eenieder bedankt voor de felicitaties!

Believe it or not, we hebben ons verblijf in Rotorua noodgedwongen met 2 nachtjes verlengd. Morgenvroeg 7.45 uur is de eerste mogelijkheid om met de bus naar Waitomo te gaan, waar Frankie dinsdag gaat abseilen van 100 meter hoogte een grot in. Nu hopen dat de theorie van Henk opgaat en we er qua hostel op vooruit gaan. We hebben 2 nachtjes in een mixed dorm geboekt. Benieuwd waar we terechtkomen.
Hier een link naar een rondleiding door ons hostel in Auckland (hopelijk werkt het): https://www.dropbox.com/s/yhm03lacst70do7/P1000066.MP4?dl=0

Sujata en Guru zeiden donderdag weliswaar voor ons te koken de volgende dag, toch hadden we er niet op gerekend. Maar jawel, later op de vrijdagmiddag zaten we in de bar van het hostel achter de laptop om de trip naar Waitomo te regelen, toen ze met hun 2 dochters kwamen binnengelopen en vroegen hoe het in Wai-O-Tapu was geweest, zeiden voor ons te koken en of we nog iets van de winkel nodig hadden? Man man man, wat een aardige, gastvrije mensen... alle vier. En wat hebben we heerlijk gegeten! Witte rijst met groenten, sardientjes gegoten in een heerlijke saus met sambal. Lekker pittig. We hebben ervan gesmuld en gegeten zoals het betaamd: met de rechterhand, waarbij ons de eating-by-handtechniek werd aangeleerd. Het eten een beetje samen kneden, met 4 vingers een soort kommetje/lepeltje maken en de duim erachter om het naar binnen te schuiven. Het was om de vingers bij af te likken en dat hebben we dan ook gedaan. Nog een koffie gedronken, stukje chocolade gegeten en contactgegevens uitgewisseld. Tijd om proberen te slapen...

Gisteren was het dan zover... skydivingday! Omdat ik op m'n verjaardag sprong kreeg ik 'korting'... niet dat ik minder hoefde te betalen, maar een metertje of 1000 extra hoogte kado. Ach, of je nu van 3,5 of 4,5 kilometer hoogte springt... als het niet goed gaat kun je in beide gevallen lelijk terechtkomen.
We werden keurig op tijd opgehaald. Na een goed uur rijden door het prachtige landschap (ben op een gegeven moment maar gestopt met foto's 'nemen, kunt bezig blijven) kwamen we aan bij Lake Taupo en na wat formaliteiten en instructie het vliegtuig in... slik.
Ik mocht als derde springen en het duurt toch wel even om de hoogte te bereiken. Tijd genoeg om na te denken maar in plaats daarvan genoten van het prachtig uitzicht. Vrij snel vond ik het best al hoog en vroeg ik Samuel (met wie ik sprong) of we er al bijna waren. Bleken we pas op 1,5 kilometer hoogte te zitten.
Toen we op hoogte waren was het dan zover... de deur ging open, de eerste 2 sprongen en dat gaf toch even een raar gevoel in de buik. Mijn beurt om bij de deur te zitten, benen naar buiten hangen, hoofd naar achter buigen en gaan... wat een gevoel om in het 'luchtledige' naar beneden te storten!!! Gaaaaaaaaaaaaaaaafff!!!!! Hier de link naar ut filmpke: https://youtu.be/8r07pm2DscU

Gisteravond hebben we het gevierd met een heerlijk etentje. Stukje vlees van 400 gram op een steen van 400 graden...
Erna zijn we op stap geweest en het moet gezegd worden: van alles meegemaakt.
Met 2 Maorimannen van in de 50 in gesprek gekomen waar het op een gegeven moment ging over Nieuw-Zeelandse vrouwen. Van hoe ze te versieren tot euh... nou ja, laat ik ermee volstaan te zeggen dat ze erg expliciet en gedetailleerd waren in hun verhaal en omschrijving van hoe de Nieuw-Zeelandse vrouw uitziet.

De bar sloot om 1 uur en op de terugweg kwamen we op straat een vrouw tegen die me een flesje cola-bourbon in de handen drukte. Smaakte goed en onze weg vervolgd tot we langs de Outlwawbar liepen en de portier me bij zich riep en het flesje afnam. Hij legde uit dat je niet in het openbaar met drank mag lopen, overal camara's hangen en ik het risico liep binnen de kortste keren politie bij me te hebben staan.
We waren welkom in de bar en Frankie vertelde naderhand dat de portier naar de andere portier een handgebaar maakte dat het wel goed zat. Toen we binnenliepen begrepen we waarom.
We kwamen in een bar terecht met een dansvloer, lange bar en alleen maar locals. Geen andere backpackers of touristen en dat viel niet alleen ons op, de locals ook. Diversen kwamen vragen waar we vandaan kwamen en we hadden de nodige bekijks. Enfin, mensen ontmoet en praatjes gemaakt al had ik daar wat meer moeite mee door de combinatie van bier, harde muziek en 'popped ears' van het skydiven.
Behalve de praatjes ook geleerd hoe te drinken als je op budgetvakantie bent: we stonden aan de bar met achter ons op de take een vol en halfvol flesje corona. Komt de neef van de vrouw die we eerder op straat tegenkwamen en me het flesje had gegeven (en ook opeens in de bar stond) bij ons staan en vraagt of die flesjes van ons zijn. Toen we nee zeiden keek hij ons eens vrolijk aan om vervolgens het halfvolle flesje te pakken dat duidelijk niet van hem was, om m leeg te drinken. Goed voorbeeld doet goed volgen, ook eens even goed om me heen gekeken om te zien dat het volle flesje eenzaam en verlaten stond op te warmen... en naar goed gebruik gepakt en leeggedronken.
Tegen een uurtje of 3 was het sluiten waarna we traditiegetrouw buiten bleven staan en zagen hoe de politie hier optreedt na een klein opstootje.

Vervolgens naar het hostel gelopen, we lopen de straat in, horen geschreeuw, zien een auto met piepende banden wegrijden en een meisje van rond de 30 dat net uit de auto lijkt te zijn gegooid. Zwalkend loopt ze op ons af en schreeuwend dat ze overreden wil worden en niemand dat wil. Totaal de weg kwijt. Maar eens gevraagd hoe het met haar gaat en ze zei ecstasy te hebben gebruikt en overreden te willen worden. Staan we daar met haar, midden in de nacht, verder niemand op straat en geen zinnig gesprek met te voeren. We bleven vragen waar ze woont en hoe ze thuiskomt maar zoals gezegd, ze schreeuwde van alles behalve het goede. Komt opeens om de hoek een man met zaklamp aangelopen die haar man blijkt te zijn en haar aan het zoeken was. Gelukkig, iemand die haar kent en goed thuis weet te brengen. Hij bedankte ons meerdere malen, zij gaf ons beiden een knuffel, bleef merry Christmas roepen, Frankie vroeg haar naam en verstond Blacky in plaats van Peggy en herhaalde dat ook door Goodnight Blacky te zeggen (saillant detail, ze waren donkergekleurd) waarop haar man zei dat Blacky haar nickname was(?) en haar vervolgens mee sleepte terwijl ze met armen en voeten sloeg, maar niet na eerst de bekende oranje pilonnen die op mysterieuze wijze dwars over de straat stonden aan de kant had gezet. Intussen was het na half 4, time to sleep.

Vandaag een rustig dagje gehad waarbij ik bij Peter Pan (triporganisator waar we Wai-O-Tapu hadden geboekt) internet heb gebruikt voor dit blog en om foto's en video's te uploaden. Het gaat zo moeizaam hier dat het een hele klus is en ik niet alles gedaan krijg. Wat lukt gooi ik erop, maar het is nog lang niet alles wat ik te vertellen en te plaatsen heb.
Omdat Peter Pan tussen de middag even dicht ging, een rondje gaan lopen. En hoe toevallig... kom ik de in Limburg welbekende Lei Meisen met Nicolette tegen. Eerder had ik via via gehoord dat ze in Nieuw-Zeeland wonen en in het voorbij gaan dacht ik: hee, is dat Lei? Omgedraaid, aangesproken en jawel hoor! Ze wonen in een dorpje hier een eind vandaan en vieren niet alleen vakantie in Rotorua maar blijken ook nog eens een cabin te hebben bij... de Backyard Inn! What are the odds? Kennis gemaakt en samen gaan lunchen. Ze wonen hier ongeveer een jaar en ervaren het dagelijks leven in Nieuw-Zeeland. Das toch net even anders dan je als toerist denkt. Leuk en interessant gesprek waarin ik meer te weten ben gekomen over het leven hier.

Vanavond nog met een backpacker uit Drenthe gesproken over relaties, werk, sex, mediteren, rondreizen, vrijheid etc. Kortom, over het leven.
Onze laatste avond hier hebben we de final hours doorgebracht met Sujata, Guru en hun dochters. Erg gezellig en weer laat geworden.

Zoals gezegd maken we hier zoveel mee en zien we zoveel, dat het niet bij te houden is in dit blog. Zowel qua schrijven als het plaatsen van foto's en video's.

We gaan slapen, half 6 weer op en door naar Waitomo.
Tot volgende keer.