Rotorua

Aangekomen in Rotorua en na een kleine wandeling bij ons tweede hostel aangekomen: de Backyard Inn, een motelachtig gebouw van 2 verdiepingen.
We hadden een gemengde kamer met 5 bedden geboekt, maar bij het inchecken keek de receptioniste eens goed naar ons en werd het opeens een vierpersoons kamer voor ons tweeën alleen. Ze bracht het onder het mom van dat we dan lekker rustig lagen, maar of dat de ware reden is geweest of dat we anders bij erg jong spul kwamen te liggen... we weten het niet en gezien de leeftijd van wat hier rondrent vermoedelijk dat laatste, een vreetje beemd was het wel.

Ik vrees dat we erg verwend zijn geweest met ons eerste hostel in Auckland.
Onze kamer is een bedompt hok waar de houten vloeren dusdanig kraken dat het door de oordoppen komt als de bovenburen lopen en lijkt of ze elk moment een verdieping lager bij ons in de kamer kunnen staan. De matrassen zakken dusdanig door dat we bij wijze van spreken onze knieën kunnen kussen als we op de rug liggen, ook als het 2 matrassen zijn. Dan is het opeens handig niet lenig te zijn. Om maar niet te spreken van de beschadigingen en vlekken en vooral niet erover nadenken ook.
Toiletten en douches zijn buitenom bereikbaar. Als je erin loopt waan je je in een toilet van een oud Engels voetbalstadion, inclusief aroma, en met gemak kijk je over de deuren heen. So much voor privacy als je je ding doet.
Dan zijn we ook nog zo slim geweest om meteen bij aankomst een extra nacht te boeken om erna pas de kamer en de rest te zien.
Genoeg over ons onderkomen.

Woensdagavond hebben we kennis gemaakt met Bram, zoon van een Sittardse vader en Groninger moeder. Hij trekt ongeveer een half jaar rond. In den beginne met een auto, maar toen hij de prachtige natuur hier zag (onder andere een 3000 jaar oude boom) kreeg hij het niet over zijn hart om daar een half jaar in rond te koetsjen en heeft m vrij snel weer verkocht. Nu lift hij voornamelijk en slaapt in een klein tentje. Voordeel van liften is dat de locals precies weten waar je zijn moet en het is ons al duidelijk dat dit land zoveel pracht te bieden heeft, dat we in onze 6 weken maar een fractie zien. Wat hij al gezien en gedaan heeft...

Gisteren hebben we een trip naar Wai-O-Tapu geboekt, waar we vanmorgen geweest zijn.
Een van de meest kleurrijke en diverse vulkanische gebieden. Met de Lady Knox geiser die elke morgen om 10.15 uur 'afgaat' en een hoogte van 20 meter bereikt, bubbelende modderpoelen en prachtig gekleurde wateren in alle mogelijke tinten. Foto's volgen hopelijk as soon as possible.

Voor mezelf heb ik geregeld dat ik morgen (zaterdag) om half 1 word opgepikt om van hieruit naar Lake Taupo gebracht te worden voor... een skydive van 4,5 kilometer hoogte. Het is geboekt, het is betaald en heb een raar gevoel in de buik bij de gedachte. What have I done??

Frankie wil graag naar Waitomo om te abseilen maar het lukte gisteren niet om dat te regelen. Lijkt een lastig verhaal qua vervoer en verblijf, dus vandaag proberen we een plan te trekken wat te doen. Of morgen na het skydiven die kant opgaan, of langer hier blijven en iets anders verzinnen om er te komen. We weten het nog niet.

Terwijl we gisteren zaten te broeden liep ik de keuken in om wat drinken te halen en kwam aan de praat met Sujata uit Maleisië die stond te koken. Na even babbelen vroeg ze of ik wilde proeven en voor ik het wist zat ik bij haar en haar gezin aan tafel, haar eten te eten. Terwijl Frankie nog in de bar op internet zat te puzzelen op het vraagstuk Waitomo en dacht dat ik binnen een minuutje terug zou zijn. Het eten was heerlijk en ze waren zó gastvrij dat ik na een half uurtje Frankie heb gehaald die vervolgens het bordje verder leeg at. Waanzinnig leuk en goed met Sujata en haar gezin gesproken en de uurtjes vlogen voorbij. Wie weet zoeken we ze nog eens op.

Ik maak maar meteen gebruik van de gelegenheid om ook namens Frankie een woord van dank te spreken. We vinden het hartstikke leuk dat jullie reageren.
Irene, de kast met drank staat nog in Zitterd.
Arjan en Cindy, bedankt voor het wachten;-)
Chantal, nog dichterbij??
René en Henriëtte, als de Eaterkes blijven winnen tot ik terug ben is de eerste prijs binnen.
Angie, ja Sabine... die haar vriendin ontzettend mist.
Tesj, gelukkig niet op Canary Wharf beland en met Piet erbij hadden we geen budget nodig gehad.
Henk, de geur hier... je had de eerste morgen onze kamer eens moeten oplopen nadat Frankie de avond ervoor uien gegeten had.

Hopelijk kan ik binnenkort weer foto's plaatsen en een video met een tour door ons hostel in Auckland en ons geweldig onderkomen hier, inclusief toiletten.

Tot dan!